Daniel Orrantia is an absolute improv master from Colombia. I am writing this without a shadow of a doubt, because this excellent actor has proven it with his roles and roles in all versions of the Main Cast project, present every evening in the festival space. In addition to being an excellent actor, he has an very powerful and unique theatrical imagination which allows him to see (in ordinary situations) a new opportunity to transform something simple, normal, usually realistic into a great, non-obvious theater. Not only does Daniel have the gift of coming up with great concepts in a second, but he also knows how to play them perfectly, so when I saw in the program that he would improvise his show for us, I had high hopes for him, but mistakenly I thought that it would be a monodrama.

The show was titled: The Fortune Teller and basically consisted of its narrator (played by Daniel) choosing one person from the audience (this time it turned out to be a young girl), asking her to come on stage with him and play the role of the titular fortune teller. . On the left side of the stage there was the heroine’s hastily arranged room, and on the right there was a space perfectly cut out of the theater darkness by a shaft of light, in which what the fortune teller would see in her cristal ball would take place.

In the role of the Fortune Teller – spectator, in the role of her Client – Daniel. The viewer was also asked to play the Girl that the Client will meet in the future, but this happened only after a while. The end was spectacular, because it turned out that Daniel played not just some random customer, but… a spectator who agreed to improvise with him. In this context, his show turned into a show about the theater as a place where viewers come to confront themselves! Simple and beautiful.

It all turned out to be very interesting. Orrantia started with a prologue, which took the form of playing with the audience, although in fact its aim was to find someone who would be the best material for a stage partner. I chose a young girl, although I had the impression that the selection process itself was extremely difficult. It was about a person who was least familiar with the stage, which Daniel very intelligently communicated to us, although at a festival such as Improdrome, it is almost impossible to find a complete amateur. As it turned out, the spectator was not one either, and she treated her performance – at least from my perspective – as a great opportunity to present her talent and possibilities in the field of improv. As a result, the show, which was supposed to show how a slightly naive girl fascinated by theater loses her stage and theatrical innocence while discovering herself, turned into a story about modern Eva Harrington from Mankiewicz’s famous film, who was left with herself in the finale. It’s even better for Daniel’s performance, because at no point was he fake. Additionally, if you look at a person chosen from the audience as an element of improv, which is the most valuable because it was thrown into play by reality, Daniel’s show will turn out to be an excellent demonstration of the actor’s skill in meeting him, and at the same time – an insightful mirror of our times. The era of young, ethereal and innocent girls curiously discovering the beauty of the theater has long ended. Daniel Orrantia beautifully dealt with the Fairy’s stage “overconfidence” and her slightly confrontational style of theater, blunting each of her more provocative proposals with the purity and steadfastness of her stage existence. With his acting, he patiently clothed her words, gestures and looks with poetry in order to lead her character and person through the process of stage transformation, regardless of her expressive acting style. Whether it was successful on a personal level, I don’t know, you’d have to ask our brave Fortune Teller. Artistically, the punchline that set up the entire performance sounded a bit false, suggesting that it wasn’t about any theater lesson, but maybe that’s just my over-interpretation. On the other hand, we should still remember the words of Tadeusz Kantor that one never enters the theater with impunity!

Niedziela, 5 maja 2024
Kto tu kogo widział w szklanej kuli
“The Fortune Teller” Daniel Orrantia

Text by: Tomasz Domagała
Photos: Radosław Drygas

Daniel Orrantia to absolutny mistrz impro z Kolumbii. Piszę to bez cienia wątpliwości, bo ten znakomity aktor udowodnił to swoimi rolami i rólkami we wszystkich odsłonach projektu Main Cast, obecnego każdego wieczoru w przestrzeni festiwalu. Oprócz tego, że jest doskonałym aktorem, dysponuje niezwykle rzadką, potężną nieokiełznaną teatralną wyobraźnią. Pozwala mu ona dostrzegać w zwykłych sytuacjach co raz to nową szansę na transformację czegoś prostego, normalnego, zwykle realistycznego w wielki nieoczywisty teatr. Nie dość jednak że Daniel ma dar wymyślania w sekundę znakomitych konceptów, to jeszcze umie je perfekcyjnie rozegrać, gdy więc zobaczyłem w programie, że będzie nam improwizował swoje show, wiele sobie po nim obiecywałem, myśląc jednak błędnie, że będzie to monodram.

Show zatytułowane było Wróżka i polegało generalnie na tym, że jego narrator (w tej roli właśnie Daniel) wybierał sobie jedną osobę z widowni (tym razem okazała się nią młoda dziewczyna), prosząc ją, żeby weszła z nim na scenę i zagrała postać tytułowej wróżki. Po lewej stronie sceny znajdował się zaaranżowany naprędce pokój bohaterki, po prawej zaś znakomicie wycięta z teatralnej ciemności przez snop światła przestrzeń, w której odbywać się ma to, co wróżka zobaczy w swojej szklanej kuli. W roli Wróżki – widzka, w roli jej Klienta – Daniel. Widzka została również poproszona o zagranie Dziewczyny, którą Klient spotka na swojej drodze w przyszłości, ale to się wydarzyło dopiero po chwili. Koniec wyszedł spektakularnie, okazało się bowiem, że Daniel zagrał nie jakiegoś przypadkowego klienta, ale…  widzkę, która zgodziła się z nim poimprowizować. W takim kontekście jego show przemienił się w spektakl o teatrze, jako miejscu, do którego widzowie przychodzą, żeby się skonfrontować z samymi sobą! Prosto i pięknie.

Niezwykle interesująco się to wszystko potoczyło. Orrantia zaczął od prologu, który przyjął formę zabawy z publicznością, choć w gruncie rzeczy miał na celu złowienie kogoś, kto będzie najlepszym materiałem na scenicznego partnera. Padło na młodą dziewczynę, aczkolwiek miałem wrażenie, że sam proces wyboru był niezwykle trudny. Chodziło bowiem o osobę najmniej obytą ze sceną, co Daniel niezwykle inteligentnie nam zakomunikował, aczkolwiek na festiwalu takim jak Improdrom, wyłowić kompletnego naturszczyka jest prawie niemożliwością. Widzka, jak się okazało, również nim nie była a swój występ – z mojej przynajmniej perspektywy – potraktowała jako świetną okazję do zaprezentowania swojego talentu i swoich możliwości w dziedzinie impro. W rezultacie show, który miał pokazać jak nieco naiwna, zafascynowana teatrem dziewczyna traci sceniczną i teatralną niewinność, odkrywając przy tym siebie, przerodził się w opowieść o współczesnej Evie Harrington ze słynnego filmu Mankiewicza, która w finale została sama ze sobą. Dla spektaklu Daniela to nawet lepiej, bo w żadnym momencie nie był fałszywy. Dodatkowo, jeśli popatrzeć na osobę wybraną z publiczności jak na element impro, będący tym najcenniejszym, bo wrzuconym do gry przez rzeczywistość, show Daniela okaże się znakomitym pokazem sprawności aktora w spotkaniu z nią, a przy tym – wnikliwym zwierciadłem naszych czasów. Era bowiem młodych eterycznych i niewinnych dziewczyn z zaciekawieniem odkrywających piękno teatru dawno się już skończyła. Pięknie zresztą Daniel Orrantia radził sobie z pewną taką „nadpewnością” sceniczną Wróżki, jej nieco konfrontacyjnym  wobec niego stylem teatralnego bycia, stępiając każdą jej bardziej prowokacyjną propozycję czystością i niezłomnością swojego scenicznego istnienia. Oblekał cierpliwie swoją sztuką aktorską jej słowa, gesty i spojrzenia w poezję, żeby bez względu na wyrazisty styl jej gry, przeprowadzić jej postać i osobę przez proces scenicznej transformacji. Czy to się udało na poziomie osobistym, nie wiem, trzeba by zapytać naszą odważną Wróżkę. Artystycznie, puenta ustawiająca cały ten spektakl, zabrzmiała nieco fałszywie, sugerując, że nie o żadną lekcję teatru tu chodziło, ale może to tylko moja nadinterpretacja. Z drugiej strony, należy wciąż pamiętać słowa Tadeusza Kantora, że do teatru nigdy nie wchodzi się bezkarnie!